Podobno wytwórnia zamarzyła sobie, że Nao będzie jak Adele. Szczerze w to wątpię, co nie znaczy, że artystkę można zignorować.
Nie mam pojęcia skąd pomysł, by “ścigać” się ze sławną Angielką i jej milionami sprzedanych płyt. Komercyjny potencjał Nao nie jest tak duży, choć muzycznie wokalistka z Nottingham ma wiele do zaoferowania.
Dziewczyna nie brzydzi się popem, ale jednak chętniej sięga po R&B w różnych odcieniach. Mniej niż uniwersalne rozwiązania lubi nowoczesne pomysły, co nie znaczy, iż całkiem unika klasyki.
Zdecydowanie bliżej niż do Adele jest jej do The Weekenda, Miguela, Prince’a, Steviego Wondera, Janet Jackson czy… Britney Spears.
Najpierw może wytłumaczę się z tej Spears. Nao często proponuje bardzo dziewczęcą, wręcz infantylną, słodką interpretację wokalną, która może kojarzyć się z wczesnymi przebojami Britney. W jej utworach sporo jest elektroniki, ale w bardziej rockowo-funkowym wydaniu (“Inhale Exhale”).
Nie brakuje groove’u (“Trophy”), nowoczesnego disco (“We Don’t Give A”). Nao nie boi się zmysłowości, ale ciężko jej piosenki nazwać rozerotyzowanymi. Rzadko bawi się w ballady (“Blue Wine”), częściej zachęca do podrygiwania, rytmicznego poruszania się (jednak nazwanie tego tańcem byłoby przesadą).
Najważniejsze jednak, że to muzyka bardzo “żywa”. Wibrująca, przyjemnie rozedrgana, migocząca, mieniąca się i mimo mnóstwa syntetycznych dźwięków zupełnie nieplastykowa. Kolorowa, nasycona, soczysta i prawdziwa.
Nao proponuje wyjątkowo udaną mieszankę popu i R&B, czy raczej dokładniej synthpopu i funku. Przystępną, melodyjną, przebojową, a zarazem niebanalną, daleką od tandety. Wielce obiecujący debiut.
1. Intro (Like Velvet)
2. Get to Know Ya
3. Inhale Exhale
4. Voice Memo 161
5. Happy
6. Voice Memo 162
7. Adore You
8. In The Morning
9. Trophy
10. Bad Blood
11. DYWM
12. We Don’t Give A
13. Give Me A Little
14. Fool to Love
15. Voice Memo 4 (Say Yes)
16. Blue Wine
17. Girlfriend
18. Feels Like (Perfume)
